Op 23 februari berichtte Brandpunt over de zin en onzin van investeren in persoonlijk leiderschap. Alhoewel, het had er alles van weg dat Fons de Poel c.s. er op uit waren om persoonlijk leiderschap belachelijk te maken.
Aanleiding van de uitzending was een rapport van Twijnstra Gudde. Daarin werd geanalyseerd wat er allemaal voor activiteiten plaatsvonden bij de politie op het gebied van leiderschapsontwikkeling. En dan met name op het vlak van ‘leading yourself’. Er werd gesproken over reizen, schilderen, mediteren en werken met paarden. Niet zo moeilijk om daar de draak mee te steken. En als je dan ook nog een oude politiebaas aan het woord laat die dit allemaal grote onzin vindt, onder het motto: “niet zo soft, gewoon de beuk erin” dan is het plaatje geschetst: Wat zijn al die leidinggevenden bij de politie sukkels dat ze dit soort trajecten hebben ondergaan.
Ik vond het journalistiek van een bedenkelijk niveau. Maar toch hadden ze een punt. Dat hield me nog het meest bezig. Volgens het rapport van Twijnstra Gudde was het effect van dit soort interventies niet aangetoond. (Dat is dus iets anders dan dat er geen sprake is van een effect, zoals Brandpunt suggereerde…)
Het lijkt erop of de trainingswereld heeft liggen slapen. Want juist bij dit soort, op het oog boterzachte, interventies is het van belang dat de effecten in kaart gebracht worden. Dat ze verbonden worden met de performance/resultaten van de leidinggevende en de organisatie. De technieken om dit te doen bestaan al een tijdje. Maar ik zie nog steeds trainingsbureaus die ze niet inzetten. Maar ook opdrachtgevers die zoiets hebben als: “Kan toch niet vastgesteld worden; laat maar zitten.”
Dat is niet meer van deze tijd. Als de middelen schaars zijn, dan moeten we kunnen onderbouwen waar we ze wel of niet inzetten. Er ligt dus nog een schone taak voor HR afdelingen en trainingsbureaus.
